ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ

Πικραμένο οδοιπορικό – Ιούνιος 2004

«Τριάντα χρόνια περίμενα να σε συναντήσω.
Όμως, πλησιάζοντας παρακαλούσα να μην είσαι εσύ.
Όμως, την τελευταία στιγμή δείλιασα και πάλι όπως τότε αγέννητος.
Όμως, ήθελα να πισογυρίσω αλλά προχώρησα.
Κι όταν ξεπρόβαλες αμείλικτη μέσα από την πρωινή αχλή ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ καμπουριασμένη από τα αιώνια ‘’γιατί ;’’ Σου…»

Η VISA του ψευδοκράτους μου ζεμάτισε τα χέρια και περάσατε με μιας όλοι μπροστά μου… Λαοδίκη, Τεύκρο, Ευαγόρα, Αγαπήνορα, Δυσδαιμόνα, Μαρκαντώνιο, Κυριάκο, Γρηγόρη, Αντώνη, Πετράκη και εσύ γείτονα Τουμάζο…ελπίζω να μας συγχωρέσεις που επιτρέψαμε και μαράθηκε το γιασεμί σου.
Μα στο βάθος του δρόμου οι ‘’ανορθόγραφες’’ πινακίδες Σου Gasimagusa…Famagusta…φυλακίζουν τον Οθέλλο στον καγκελόφραχτο ΑγιοΝικόλα της ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ μας.
Μα στο βορειοδυτικό ορίζοντα, στις αγιασμένες πλαγιές του Πενταδάκτυλου:
Ne hutlu turkum diyen (=how happy to say I am a turk), komando-ataturk ormani, mehmecik kahraman…απρεπείς γραφές που εξακολουθούν να πληγώνουν τα χώματα του Αγίου Επικτήτου και του Αγίου Ιλαρίωνα
Στο Αβαείο του Πέλλα Παϊς το ψευδοκράτος απαιτεί εκατομμύρια τουρκικές λίρες για να σου επιτραπεί η είσοδος. Στο κάστρο σου, στο πλοίο σου, στο λιμανάκι σου σε ξερίζωσαν γλυκιά Κερύνεια και στη θέση σου φύτρωσε η σκυθρωπή και απρόσωπη Kyrne με τις πολλές κόκκινες σημαίες, με τα λεηλατημένα μοναστήρια, με τους φωταγωγημένους κεμάληδες, με τη χολυγουντιανή πλαζ στο Πέντε Μίλι της καταραμένης απόβασης. Παντού στρατόπεδα με τούρκους εποίκους σε εφόπλου λόγχη και το μάτι να γυαλίζει…
Οι αντίστοιχοι Έλληνες ακρίτες ένστολοι φρουροί στα φυλάκια ανά την ελληνική - κυπριακή επικράτεια κρατάμε (ενίοτε) το κινητό τηλέφωνο εν ώρα υπηρεσίας, το τσιγαράκι, τις παρωπίδες του ευδαιμονισμού. Το ατομικό τυφέκιο τύπου G3A3 κάπου κείτεται μονάχο… ‘’έρμο τουφέκι σκοτεινό τι σ’ έχω εγώ στο χέρι τι και συ μου γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξερεί…’’.
Και τις νύχτες…αλίμονο… κάποιοι πατριώτες μας οδεύουν από το Νότο στα τουρκοπατημένα εστιατόρια του Βορρά για φθηνό ψαράκι, εφορμούν στο καζίνο και αφήνουν περιουσίες στους ‘’ειρηνοποιούς’’ τούρκους. Ο Βορράς αναπτύσσεται, γεμίζει ξενοδοχεία πάνω στα κτήματα εκείνων που έπαιξαν και έχασαν στο 13 κόκκινο. Κάθε γρόσι που φεύγει προς το Βορρά είναι ένα βόλι που καρφώνεται στο Νότο!
Η βραδινή επιστροφή στο Στρόβολο συνοδεύεται από ανάμεικτα και απροσδιόριστα συναισθήματα. Δεν είναι ακριβώς η συγκίνηση που είδαμε τις πατρογονικές εστίες μας, δεν είναι η ταπείνωση από τη ‘’χειραψία’’ του ψευδοκράτους. Σίγουρα αυτό που μένει είναι η υπόσχεση (προς παρόντες, απελθόντες και αγέννητους) για μελλοντικό επαναπροσδιορισμό της ‘’χειραψίας’’ κάτω από συνθήκες μεγαλύτερης βιωσιμότητας, εθνικής αξιοπρέπειας και ιστορικής συνέπειας…



ΑΡΚΑΔΟΚΥΠΡΙΟΣ