Δημόσιο… ώρα μηδέν…πιάσαμε πάτο και δεν πάει παρακάτω
Αφορμή για τις αράδες αυτές αποτέλεσε η δυσάρεστη εμπειρία που είχα προσφάτως επισκεπτόμενος άλλη μια δημόσια υπηρεσία. Δεν θα σταθώ στην ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών προς τον πολίτη. Αυτό το θέμα είναι ανεξάντλητο και έχει απαιτήσει τόνους μελάνι η προσέγγισή του κατά καιρούς (κυρίως προεκλογικούς…). Εξάλλου, δεν είμαι υπέρμαχος μίας άκριτης και γενικευμένης ιδιωτικοποίησης των πάντων που θα θέσει εν κινδύνω πλείστα κοινωνικά αγαθά (υγεία, παιδεία, ασφάλεια, άμυνα, πρόνοια, συγκοινωνία, επικοινωνίες, υδροδότηση, ηλεκτροδότηση κλπ) και εργασιακά κεκτημένα (άδειες, πληρωμές υπερωριών, αποζημιώσεις κλπ).
Έτσι, αυτό που με προβλημάτισε είναι η θέση των εργαζομένων σε μια τέτοια υπηρεσία. Συζήτησα με κάποιους από αυτούς για να καταλάβω πού οφείλεται το σκυθρωπό προσωπείο τους, το αγέλαστο και απρόθυμο ύφος τους, να ακούσω την άποψη – απολογία τους σε όσα τους προσάπτει (δικαιολογημένα) η κοινή γνώμη.
Ένα ασφαλές συμπέρασμα που προέκυψε είναι ότι δεν είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι ίδιοι, απλά (όπως λέει ο κυρίαρχος λαός) μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά…Γενικά, σε κάθε τέτοιο οργανισμό υπάρχει ένα διαπλεκόμενο 90% (‘’έξυπνοι’’-‘’άρχοντες’’-‘’παραλίες’’-κηφήνες) περίπου που υπολειτουργεί προκλητικά και ένα 10% (‘’κορόιδα’’-‘’βλάκες’’-ευσυνείδητοι) που υπερβάλλει εαυτό ώστε να καλύψει τα κενά του 90%. Κατά παράδοξο τρόπο, οι διοικήσεις όλων των κομματικών αποχρώσεων επινοούν μεθόδους με τις οποίες να πριμοδοτούν το καρκίνωμα του βισματικού 90% και να απαξιώνουν το 10% διαιωνίζοντας τη σήψη στο δημόσιο τομέα. Συγκεκριμένα, οι κηφήνες (90%) αμείβονται υψηλότερα, λαμβάνουν αποζημιώσεις για υπερωρίες και για σαββατοκύριακα ενώ απλά πηγαίνουν στη δουλειά για καφέ κάθε Τρίτη – Πέμπτη, 10:00 – 12:00…και θεωρούνται και από τους καλούς…Ο κηφήν θα αιτηθεί και θα λάβει επίδομα Η/Υ ενώ χρησιμοποιεί το CD ROM drive μόνο για να τοποθετεί το φραπέ του. Ο κηφήν θα λάβει (χωρίς καν να το αιτηθεί) επίδομα γλωσσομάθειας παρόλο που οι γνώσεις του δεν ξεπερνάν το γκουντμόρνινγκ και –κατά τους καλοκαιρινούς μήνες μόνον- το γιου αρ μπιούντιφουλ, αη λοβ γιου…Βέβαια, την ώρα των κρίσεων ο κηφήν (90%) θα προαχθεί χάριν των γνωριμιών του (‘’κονέ’’) ενώ ο εργατικός (10%) θα παραμείνει στάσιμος ως αναντικατάστατος και ως μη έχων επικοινωνιακές-διοικητικές-ηγετικές ικανότητες…
Την ώρα των αδειών ο κηφήν (ως άχρηστος κι αχρείαστος…) μπορεί να φύγει όποτε θέλει, για όσο θέλει συνδυάζοντας 30 μέρες κανονική άδεια (που το βρήκε τόσο υπόλοιπο?), 10 μέρες μούφα επίσημη αναρρωτική (με περίπου 100 γιούρο ‘’λαδάκι’’…στο γιατρό που είναι φίλος ενός φίλου…) και λίγη άδεια υπηρεσιακών αναγκών για τα οδοιπορικά….Στον αντίποδα, το δέκα το καλό – εργατικός θα πρέπει εκ των προτέρων να λάβει έγκριση της ολιγοήμερης αδείας του από τον κλητήρα έως τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας…
Ως εκ τούτου, εδραιώνεται το δόγμα των αντικινήτρων στο δημόσιο…ποιος ο λόγος να δουλέψεις…ωχ αδερφέ…εσύ θα σώσεις την Ελλάδα…κάνε καμιά αρπακτή…καβαντζώσου…γίνε λαμόγιο…θα σε καταπιεί το σύστημα….και όλα αυτά υπό την κακουργηματική ανοχή (ίσως και καθοδήγηση) των εκάστοτε διοικήσεων.
Το μόνο ελαφρυντικό των αφασιακών διοικούντων είναι ότι ζούνε αρχικά σε μια φαντασίωση ότι αυτοί διοικούν, βιώνουν ένα παραλήρημα μεγαλείου πως κινούν τα νήματα της χώρας. Αποσπούν τις κομματικές θέσεις γλυψηματικά και από την επαύριον…την βλέπουν μάνατζερς της ελεύθερης αγοράς. Συχνά η προσγείωση είναι ανώμαλη καθότι γρήγορα αντιλαμβάνονται ότι γύρω τους υπάρχει ένας παγιωμένος νοσηρός μηχανισμός παραδιοίκησης που ελέγχει κάθε βήμα της επίσημης διοίκησης προερχομένης εκ της διακομματικής και του ΦΕΚ. Έτσι, αργά ή γρήγορα επέρχεται ο προαναγγελθείς επαίσχυντος συμβιβασμός. Επισημοποιείται το ειδύλλιο μεταξύ των διαπλεκομένων παραγόντων (θεσμικών και μη) και ξαναστήνεται το χιλιοειπωμένο γαϊτανάκι με τις αειθαλείς σκιώδεις συνδικαλιστικές αυλές, τις παράγκες, τους ρουφ, τους οσφιοκάμπτες.
Τέλος, το καινοφανές της φαρσοτραγωδίας αυτής είναι ότι μερικά από τα μονολιθικά κομματικά κριτήρια - στεγανά του γκρίζου παρελθόντος έχουν περάσει στην αφάνεια. Με αυτόν τον τρόπο οι πάλαι ποτέ κομματικές νομενκλατούρες (πράσινες ή μπλε) δίνουν τη θέση τους σε μια νέας μορφής «παρεοκρατία» που δείχνει να αντλεί τα μέλη της από όλους τους μέχρι τώρα γνωστούς χώρους. Όμως, ποια είναι πλέον τα κριτήρια επιλογής?? Τι είναι αυτό που ενώνει τα μέλη της νέας ‘’αδελφότητας’’?? Βιώνουμε μια ψευδαίσθηση ‘’αξιοκρατίας’’?? Ή μήπως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά…???
Μετά τιμής ,
Προκόπης Απάλεφτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου